حالا که میخواهیم روی پیشنهاد تحریم فکر کنیم، لطفا بیایید طبق قاعده ی «از سیاهی که رنگ بالاتر که نیست؟» فکر کنیم.. اگه برفرض که امسال تحریم کردیم و نرفتیم بلیت بخریم و نرفتیم سینما تو این ده روز و در نهایت اصلاً تهرانی ها ککشون هم نگزید و اعتنا نکردند و گفتند که مثلاً مشهدی ها بد عادت میشن اگه چنین قولی بهشون بدیم دیگه همه ساله باید این کار تکرار بشه و یا مثلا بگن که شاید سایر استان ها هم برای ما ادعا کنند مثلا قم هم بیاید بگوید که اینجا هم شهر مذهبی است پس در قم هم تمام فیلمها اکران بشه و از این حرفا.. اون موقع چی؟ اونایی که به بحث تحریم جشنواره ی امسال پیوستند و فیلمها رو تو سینما ندیدند، از ما گله مند نمیشن که چرا وقتی احتمال تأثیر نمی دادید (مثلا} چرا اصلا بحث تحریم رو پیش کشیدید؟ لذا یه پیشنهاد دیگه هم هست و اون این که مثلاً سیاست انتظار و فرصت دادن رو امسال پیش بگیریم ... از طرفی هر کسی که قرار داره مثلا ده فیلم رو ببینه، 5 فیلم رو ببینه، و استقبال از فیلمهای حضرات آقایان رو نصف کنه، تا آقایان از بابت ضرر مالی که متوجه شون میشه، عبرت بگیرند و سال بعد با مشهد این کار رو نکنند! اگه جواب گرفتیم، که فبهاالمراد و اگر نه.. باز اصرار کردند بر ادامه ی این رویه ی ناصوابشون، سال بعد دیگه کامل کامل ان شاءالله تحریم کنید؟ قبوله؟اینطوری دیگه حجت بر همه تمام هست؟ نظرتون چیه؟ نصف یا تمام؟