جشنواره فیلم فجر مشهد

دل خوش سیری چند!!؟ بنظرم بهتره سینماها پیتزافروشی بشن تا این فیلمهای ابگوشتی حکومتی توش نمایش داده بشن حداقل مردم یک لذتی میبرن توش اگر این جشنواره اسمش فخر‌ بود تمایل به رفتنش بیشتر بود این جشنواره ی گرامیداشت دفاع مقدس هست تا رقابت سالم هنر و هنرمندان  شب و روز خوش 🙏 / این رو یادتون رفت بگید جناب زرگری تو همین شبکه های اجتماعی دنیا در هر شبانه روز چهار میلیارد پست داره منتشر میشه که بخشی و سهمی اش مال ما ایرانی هاست. حالا خدا وکیلی هر کسی کلاه خودشو قاضی کنه بره تو همین تلگرام خودش و ببینه تو اون همه گروه که عضوه و بخشیش هم دولتی ها یا شبه دولتی ها درست کردن مثلاً طرف تاجره و عضو اتاق بازرگانی شهرشه، چند درصد از اعضا به خاطر این اتفاقات اخیر از گروه ها اومدن بیرون یا همچنان عضون اما بهره برداری نمی کنن و میگن ما قهریم مثلاً یا از منافع اطلاع رسانی صنفی خودشون بهره نمی برن؟ اصلا فلسفه و خوبی این گروه ها همین حس مشارکتشه و الا فرض کنیم تو گروهی که همه ربات ها عضوند، کدوم ما حاضریم بریم عضو بشیم؟ حسی نیست! مشارکتی نیست! سودی نداره. بد میگم؟ / علی نصیریان هم از جشنواره فیلم فجر کناره‌گیری کرد/ ممنونم آقا مصطفی عزیز... عجب پاس گلی دادی بهم... از این بهتر نمی شد مثالی به روز و در لحظه پیدا کنم تا مغز حرفم رو بزنم.... و اون این که: تمام حرف من اینه که دوستان... منم اگه استاد نصیریان دوم بودم، چون به تریبون نیاز نداشتم چون خبرنگاران حتی از صدای سرفه و خنده و اخمم نمی گذشتند ، چه بسا همین کار رو می کردم یا اگه استاد شجریان دوم بودم ، حتی اگه با صدای آروم و حتی در گوشی هم به آبدارچی استودیوی شخصی ام هم می‌گفتم: «راضی نیستم صدای من در هیچ برنامه ی صدا و سیما پخش بشه» عالی بود و عین بمب صدا می کرد چون مصداق بارز رسانه شدن و اثرگذار صحبت کردن و مفید بودن به حال خود و هنر سینما و موسیقی و آواز بود.... (لطفاً بازم از اینجا به بعد رو دوبار و بلکه چندبار بخونید) اما چه کنم که حیف نه استاد نصیریان هزارم هستیم و نه جای استاد شجریان و نه حتی جایگاه نه استاد رضا کیانیان و بلکه همین آقا ماشاالله شاهمرادی مشهدی هم نیستیم ... چهره نشدیم... تریبونی نداریم...  بلکه هنر دوستانی هستیم که حتی اگه بریم بالای پشت بام مشهد یعنی برج ۲۱ طبقه ی آلتون و داد هم بزنیم، صدایمون رو هیچ کس نمی شنوه و حتی بر فرض هم که بریم تو عرصه ی میدون شهدا و وسط اون همه رفت و آمد هم داد بزنیم که مثلا مخالف جشنواره فیلم فجر هستیم و موافق جشن سینمای بومی خراسان خودمان، هیچ رسانه ای حتی بلندگوی دارغوزاباد سفلی هم منتشر نمی کنه؟! همه ی عابرا میگن اصلأ اینها کین و چقدر خودشون رو مهم و بزرگ می دونن و فکر می کنن کسی هستن واسه ی خودشون و برای حرفمون کسی تره هم خرد نمی کنه!!! اما به قول شاعر «آن قطره که در حساب نیاید ماییم» همین قطره ی ناچیز وقتی میاد تو مسیر رودخانه و مسیر درست اطلاع رسانی و با خودش میگه... عیبی نیست! رسانه ها حرف ما رو منتشر نمی کنن؟ باشه... مشکلی نیست... پس به مصداق کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من، خودمون میشیم یه رسانه ... هر چند کوچک و خرد... اما رهرو آنست که آهسته و پیوسته رود.. نه تنها صدامو به همه ی مخاطبانم می رسونیم که کاری می کنیم ماندگار هم بشه... به عمق هفده سال!!! ... یعنی یه عمر... یعنی روزی متوسط دو تا چهار هزار بازدید... یعنی تا این که تو گوگل میزنی جشنواره ی فیلم فجر مشهد ، این غول رسانه ای دنیا، غول رسانه های ایرنا و ایسنا و فارس و تسنیم و ... رو نشون نمیده... بلکه همین سایتی رو میاره تو صفحه ی اولش و بالاتر از همه حتی ایرنا و فارس و حتی ارشاد استان و... قرار میده که روز اول اصلا به حساب نمی آوردنش.... پس به خودم میگم: یا سعی کن اول در سطح استاد نصیریان و شجریان و کیانیان یزرگ‌ بشی تا تریبون ها به دنبالت بدوند یا اگه هم سطح اونا نیستی، پس ادای بزرگا رو در نیار ... لااقل همین تریبونچه ی ساده و همین اصطلاحاً آب باریکه ی خودت رو سر پا نگهدار و دو دستی بچسب تا لااقل حرفت رو زده باشی که قطره قطره جمع گردد وانگهی دریا شود... خصوصاً اگه هفده سال هم در سپهر رسانه بمونه که اگه روزی دو تا چهار هزار نفر هم اون رو بخونن که دیگه به اندازه ی فضایی که از آفرینش و زمین خدا تسخیر کردم و نوری که از آفتاب گرفتم و نونی که از زمین خدا خوردم، مفید بوده ام... و باقی لاف است و گزاف... به قول سعدی علیه الرحمه: یا مکن با پیلبانان دوستی... یا بناکن خانه ای در  خورد پیل... 🙏